Ορισμένες μορφές σαλάτας καταναλώνονται εδώ και αιώνες, αρχικά φτιαγμένες κυρίως από λάχανο και λαχανικά με ρίζες, αρωματισμένες με ξύδι, έλαια και βότανα. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι τα ωμά πράσινα λαχανικά προάγουν την καλή πέψη και οι Ρωμαίοι συμφώνησαν. Οι πρώιμες καταγραφές του μαρουλιού εμφανίστηκαν τον 6ο αιώνα π.Χ., αν και είχε μικρή ομοιότητα με τις σημερινές ποικιλίες μας.
Οι σαλάτες έχουν προχωρήσει πολύ από την έκδοση μαρουλιού, ντομάτας και αγγουριού για πεζούς. Σήμερα δεν έχουν τελειωμό οι εκατοντάδες ποικιλίες, υλικά και ντρέσινγκς που είναι διαθέσιμες στο έθνος μας που είναι τρελό στις σαλάτες. Στη δεκαετία του 1920, έφτασαν στο μεγάλο διάστημα, καθώς οι σεφ εστιατορίων δημιούργησαν σαλάτες Caesar, Chef, Cobb και φρουτοσαλάτες. Τα κονσερβοποιημένα λαχανικά και φρούτα έγιναν πιο διαθέσιμα και ρίχτηκαν στο μείγμα, επιτρέποντας στους Αμερικανούς να τρώνε σαλάτες όλο το χρόνο. Το απλό ξύδι και το λάδι έκαναν χώρο για εμφιαλωμένα ντρέσινγκ και μαγιονέζα, ανοίγοντας το δρόμο για «δεμένες σαλάτες». Ακούγεται λίγο kinky, αλλά αυτή η κατηγορία περιλαμβάνει μερικά από τα αγαπημένα μας: τονοσαλάτα, σαλάτα κοτόπουλου, αυγοσαλάτα, ζαμπονοσαλάτα, γαρίδες και καβουροσαλάτα. Το κοτόπουλο ήρθε πρώτο, εμφανίστηκε στα βιβλία μαγειρικής στα μέσα του 1800, ο τόνος πολύ αργότερα με την εμφάνιση του τόνου σε κονσέρβα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, το Spam έκανε τη σαλάτα με ζαμπόν εύκολη και η αυγοσαλάτα ήταν φυσική. Με την εισαγωγή της ζελατίνης Jello, οι φορμαρισμένες σαλάτες πήραν την πολύχρωμη θέση τους σε κάθε μεσημεριανό γεύμα.
Ο εστιάτορας Robert Cobb δημιούργησε τη σαλάτα που φέρει το όνομά του στο εστιατόριο του Brown Derby στο Χόλιγουντ. Η σαλάτα σεφ έκανε το ντεμπούτο της στο Ritz Carlton στη Νέα Υόρκη και αρχικά περιελάμβανε κομμένη γλώσσα βοδιού μαζί με ζαμπόν και τυρί. (Ευτυχώς, τα μετέπειτα χρόνια, η γαλοπούλα ή το κοτόπουλο αντικατέστησαν τη γλώσσα του βοδιού.) Στις πρώτες μέρες του Χόλιγουντ, η σαλάτα του Καίσαρα αγκάλιαζε τα αστέρια, οι οποίοι έφαγαν με χαρά αυτή τη μοντέρνα σαλάτα σε μερικά από τα αγαπημένα τους εστιατόρια. Ο δημιουργός, Caesar Cardini, τελικά εμφιάλωσε και πούλησε το σήμα κατατεθέν του ντύσιμο στην περιοχή του Λος Άντζελες. Ένα αγαπημένο εστιατόριο στο Σικάγο, το Blackhawk, παρουσίαζε την υπογραφή του “spinning salad bowl” μαζί με κάθε πιάτο στο μενού, που σερβίρεται δίπλα στο τραπέζι.
Γάλλοι σεφ έφτιαχναν ντρέσινγκ βινεγκρέτ με λάδι, βότανα, ψιλοκομμένα ασκαλώνια και πάπρικα, καθ’ όλη τη διάρκεια του 1800. Αυτοί οι ιδιαίτερα περιπετειώδεις πρόσθεσαν σάλτσα ντομάτας, η οποία έγινε η βάση για το κλασικό γαλλικό ντρέσινγκ. Η Kraft Foods, το 1939, παρουσίασε τη δημοφιλή εκδοχή τους, το πορτοκαλί χρώμα. Οι Boomers θυμούνται ότι έβριζε πάνω από μαρούλι iceberg. Το Miracle Whip εμφανίστηκε περίπου την ίδια εποχή, με την ετικέτα dressing σαλάτας, αλλά χρησιμοποιείται κυρίως για να συγκρατεί ψιλοκομμένο κρέας, κοτόπουλο ή αυγά για μια νόστιμη γέμιση σάντουιτς. Στη δεκαετία του 1920, το dressing Green Goddess δημιουργήθηκε σε ένα εστιατόριο του Σαν Φρανσίσκο προς τιμήν ενός θεατρικού έργου με το ίδιο όνομα. (Καλό πράγμα Θάνατος ενός πωλητή δεν έκανε ντεμπούτο την ίδια χρονιά.)
Η αποικιακή Αμερική καλλιέργησε μαρούλι στους κήπους του σπιτιού τους, μαζί με λάχανο, φασόλια και ριζώδη λαχανικά. Ένα ευαίσθητο εποχιακό φαγητό, το απολάμβαναν μόνο το καλοκαίρι και δεν ήταν διαθέσιμο όλο το χρόνο μέχρι τον 20ο αιώνα, όταν η Καλιφόρνια αναπτύχθηκε και έστελνε το μαρούλι σε όλη τη χώρα. Χωρίς αμφιβολία, ο πρόεδρος των καλοφαγάδων Τόμας Τζέφερσον πειραματίστηκε με μια σειρά από ποικιλίες που σερβίρονταν καθημερινά στην οικογένειά του και στους καλεσμένους του δείπνου, με ντρέσινγκ βινεγκρέτ ή πασπαλισμό με βότανα και μαγιονέζα (ο σεφ του ήταν Γάλλος εκπαιδευμένος).
Καθώς οι Αμερικάνοι ανέπτυξαν πιο εκλεπτυσμένες γεύσεις, το παραδοσιακό μαρούλι iceberg πήρε πίσω μέρος στο Romaine, τη ρόκα, το αντίδι, το ραντίτσιο και τα χόρτα του αγρού. Αρχικά αυτές οι ποικιλίες θεωρούνταν χόρτα για την ελίτ λόγω τιμής και φθαρσιμότητας. Τελευταία, εμφανίστηκαν ρετρό σαλάτες με τέταρτα μαρούλι iceberg και dressing. Για τους Boomers που μεγάλωσαν με αυτά τα πράγματα, θυμίζει τη δεκαετία του ’50 μαζί με Spam σαλάτα, meatloaf, κονσερβοποιημένα κοκτέιλ φρούτων και Popsicles.
Με την αγάπη των Αμερικανών για τα ζυμαρικά, ήταν θέμα χρόνου να εμφανιστεί η μακαρονοσαλάτα, η οποία πρωτοεμφανίστηκε ως απλή μακαρονοσαλάτα, δίνοντας τη θέση της σε πιο εξελιγμένες εκδοχές και πρόσθετα.
Οι Ευρωπαίοι μετανάστες έφεραν τις συνταγές τους για πατατοσαλάτες στην Αμερική, τόσο κρύες όσο και ζεστές, οι οποίες χρησιμοποίησαν την φθηνή και εύκολη στην καλλιέργεια πατάτα ως πλούσια βάση. Η Ευρώπη σέρβιρε πατατοσαλάτα ήδη από το 1600, συνήθως αναμεμειγμένη με ξύδι, λάδι και μπέικον, τον πρόδρομο της γερμανικής πατατοσαλάτας, σερβιρισμένη ζεστή. Τα πιο ζεστά κλίματα απολάμβαναν τις πατάτες κρύες με κρέμα και λαχανικά. Οι Γάλλοι, χωρίς τσακίσματα στο τμήμα της κουζίνας, το πήγαν ένα βήμα παραπέρα, προσθέτοντας μαγιονέζα, βότανα και μουστάρδα, Dijon φυσικά. (Κανένας Γάλλος που σέβεται τον εαυτό του δεν θα σκεφτόταν καν να χρησιμοποιήσει κίτρινη μουστάρδα όπως κάνουν οι Αμερικανοί.)
Από τη δεκαετία του 1970, όταν έγιναν οι σαλάτες αυστηρός, η ταπεινή σαλάτα έχει πάρει το επίκεντρο, δεν αποτελεί πλέον μεταγενέστερη σκέψη μαζί με ένα κυρίως πιάτο. Τα σούπερ μάρκετ διαθέτουν προσυσκευασμένα μαρούλια και σαλάτες, μείγμα σαλάτας με ζυμαρικά σε κουτί και σειρές από χόρτα και πολύχρωμα λαχανικά, όλα περιμένουν να τα ντυθούν. Δεν θεωρείται πλέον «τροφή για κουνέλι», μπορούμε να απολαύσουμε σχεδόν οπουδήποτε. Κοιλιά μέχρι το μπαρ και σκάψτε μέσα.