Σύμφωνα με τη Χριστιανική Βίβλο, όταν ο Θεός δημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα, πιθανώς τους πρώτους γονείς όλης της ανθρωπότητας, τους έβαλε σε έναν όμορφο κήπο αφθονίας, αλλά όταν αμάρτησαν μέσω της δράσης του διαβόλου με το πρόσχημα ενός φιδιού, ο Θεός καταδίκασε Αυτοί και οι απόγονοί τους στο τέλος μιας εργατικής ζωής ως εκ τούτου: «Σε όλη σου τη ζωή θα ιδρώνεις για να παράγεις τροφή μέχρι την ημέρα του θανάτου σου». Το ίδιο μήνυμα επαναλήφθηκε και στο βιβλίο των Ψαλμών: «Με τον κόπο των χεριών σου θα φας». Στις Επιστολές ο Άγιος Παύλος είπε στους ακροατές του κατηγορηματικά: «Όποιος δεν εργάζεται, ας μη φάει». Στη συνέχεια, πολλές γενιές ανθρώπων σε διαφορετικούς πολιτισμούς του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Νιγηρίας, συνέχισαν να εκθειάζουν την αρετή της σκληρής δουλειάς, ειδικά στον τομέα της εκμετάλλευσης του άφθονου πλούτου της γης μέσω της καλλιέργειας της γης – γεωργίας.
Η Νιγηρία, αναμφίβολα, είναι ένα έθνος προικισμένο με γεωργία. Κορυφαίοι οικονομικοί ιστορικοί του περασμένου και του παρόντος αιώνα, Νιγηριανοί αλλά και ομογενείς, συμφωνούν ότι η γεωργία ήταν ο βασικός πυλώνας των παραδοσιακών οικονομιών των διαφόρων λαών της Νιγηρίας κατά την προαποικιακή και την αποικιακή περίοδο. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970, η γεωργία αντιπροσώπευε πάνω από το ογδόντα τοις εκατό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) της Νιγηρίας και τη μεγαλύτερη αξία των εξαγωγών της χώρας.
Μετά ήρθε η έκρηξη του πετρελαίου, και αντί να χτίσει τον αγροτικό τομέα με τα δισεκατομμύρια πετρελαιοδολαρίων που συγκεντρώθηκαν από τον τομέα του πετρελαίου και να μετατρέψει τη Νιγηρία μια για πάντα σε μια οικονομία επαρκούς για τρόφιμα, η κυβέρνηση της εποχής διέλυσε αυτή την ευκαιρία και Αντίθετα, ενθάρρυνε ενεργά τον πληθυσμό της Νιγηρίας να εγκαταλείψει τη γεωργία και να βασίζεται εκατό τοις εκατό στο αργό πετρέλαιο. Η Νιγηρία έγινε έτσι μια οικονομία μονοπροϊόντων. Το πετρέλαιο έγινε ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστράφηκε η οικονομία της χώρας έτσι ώστε κάθε σεισμός σε αυτόν τον τομέα να είχε αρνητικές αρνητικές επιπτώσεις σε ολόκληρη την οικονομία. Ο τότε στρατιωτικός αρχηγός του κράτους, στρατηγός Yakubu Gowon, συγκλονισμένος από τα τεράστια ποσά που κυλούσαν στα κυβερνητικά ταμεία από το αργό πετρέλαιο, φημολογείται ότι είπε ότι το πρόβλημα της Νιγηρίας δεν ήταν τα χρήματα αλλά πώς να τα ξοδέψει, και έτσι ξεκίνησε τις υπερβολικές δαπάνες για έργα λευκού ελέφαντα που είχαν ελάχιστη ή καθόλου θετική επίδειξη επίδειξης στην οικονομία.
Μετά το Gowon, οι διαδοχικές κυβερνήσεις φαινόταν ότι είχαν συνειδητοποιήσει τα λάθη του παρελθόντος και έτσι έκαναν προσπάθειες (έστω και με μισή καρδιά) με στόχο να ανακατευθύνουν τους Νιγηριανούς στα αγροκτήματα ξεκινώντας ορισμένα γεωργικά προγράμματα όπως το Πρόγραμμα Ανάπτυξης Λεκάνης Απορροής Ποταμού (RBDP), Operation Feed το Έθνος (OFN), η Πράσινη Επανάσταση (GR), η Διεύθυνση Τροφίμων, Δρόμων και Αγροτικών Υποδομών (DFRRI), το Πρόγραμμα Καλύτερης Ζωής για τους Κατοίκους της Υπαίθρου (BLRDP), μεταξύ άλλων. Συγκεκριμένα, το OFN ξεκίνησε με φόντο την ανησυχητική πτώση της αγροτικής παραγωγής, τις καλπάζουσες τιμές των τροφίμων, την αύξηση των λογαριασμών εισαγωγής τροφίμων και την επιτάχυνση της φυγής της νεολαίας από τις αγροτικές στις αστικές περιοχές. Δυστυχώς, δεν απέδωσε κανένα θετικό αποτέλεσμα εκτός από το ότι τα τεράστια ποσά που είχαν χαρτογραφηθεί για αυτό κατέληγαν σε ιδιωτικές τσέπες. Η διάδοχός της, η Πράσινη Επανάσταση, ήταν επίσης μια αβυσσαλέα αποτυχία και δημιούργησε μεγαλύτερα προβλήματα από όσα έπρεπε να λύσει.
Προκειμένου να λύσει τα προβλήματα που δημιούργησε η GR, η κυβέρνηση στην εξουσία ξεκίνησε την άνευ προηγουμένου εισαγωγή ρυζιού, σιταριού και άλλων ειδών διατροφής μέσω μιας Προεδρικής Task Force. Μέσα σε μια νύχτα, η Νιγηρία, η οποία συνήθιζε να εξάγει τρόφιμα σε άλλες χώρες, έγινε ένας από τους μεγαλύτερους εισαγωγείς τροφίμων στον κόσμο και τα καταναλωτικά αγαθά βρέθηκαν στην κορυφή της λίστας στα ρεκόρ εισαγωγών της Νιγηρίας. Αυτή η κατάσταση συνέχισε να επιδεινώνεται με το πέρασμα του χρόνου. Μια πρόσφατη έκθεση από την US Wheat Associates Inc., έναν εμπορικό όμιλο για τον μεγαλύτερο εξαγωγέα σιταριού στον κόσμο, λέει ότι η Νιγηρία θα εκτοπίσει σύντομα την Ιαπωνία ως τον μεγαλύτερο αγοραστή σιταριού των Ηνωμένων Πολιτειών. Σύμφωνα με την έκθεση, “Οι αγορές που πραγματικά αναπτύσσονται βρίσκονται στην Αφρική. Το κατά κεφαλήν εισόδημα της Νιγηρίας αυξάνεται και οι Νιγηριανοί καταναλώνουν περισσότερα τρόφιμα και αναζητούν περισσότερα προϊόντα διατροφής δυτικού τύπου”.
Πριν από περίπου είκοσι χρόνια, ξεκίνησε ένα πρόγραμμα για να αναγκαστεί η Νιγηρία να καλλιεργήσει σιτάρι προκειμένου να μειωθούν τα πλεονάζοντα έσοδα που δαπανώνται για την εισαγωγή σιταριού. Και πάλι, κατά τη θητεία του ως πρόεδρος της Νιγηρίας, ο Olusegun Obasanjo δοκίμασε το ίδιο πράγμα με την μανιόκα, με στόχο να κάνει το αλεύρι μανιόκας κύριο συστατικό του ψωμιού της Νιγηρίας και έτσι να μειώσει την εξάρτηση της χώρας από το εισαγόμενο σιτάρι. Αλλά όπως και άλλα προγράμματα πριν από αυτά, αυτές οι πρωτοβουλίες πέθαναν σχεδόν τη στιγμή της σύλληψης. Σήμερα, η Νιγηρία ξοδεύει πάνω από το 50 τοις εκατό του εισοδήματός της σε τρόφιμα, σύμφωνα με τον Δρ. Vincent Akinyosoye, Γενικό Στατιστικό της Ομοσπονδίας και Επικεφαλής του Εθνικού Γραφείου Στατιστικής.
Η εγκατάλειψη της γεωργίας είχε αρνητικά αποτελέσματα εξάπλωσης. Καθώς όλο και περισσότεροι νέοι συνέχιζαν να αποκτούν πιστοποιητικά και πτυχία τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, έβλεπαν όλο και περισσότερο τους εαυτούς τους ως ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με τη γεωργία. Η μετατόπιση αγροτικών πόλεων, που ξεκίνησε στις πρώτες μέρες της αποικιακής κυριαρχίας, συνεχίστηκε αμετάκλητα έως ότου τα αγροτικά χωριά απογυμνώθηκαν από το σημαντικό εργατικό δυναμικό τους. Σήμερα, υπάρχει έντονη πείνα στη γη, και πολλοί Νιγηριανοί ζουν από χέρι σε στόμα. Η έλλειψη τροφίμων συνεχίζει να εντείνεται μέρα με τη μέρα, καθώς η τιμή των διαθέσιμων τροφίμων συνεχίζει να εκτοξεύεται. Έχει πάει τόσο άσχημα που ο μέσος Νιγηριανός εργαζόμενος ξοδεύει περίπου το ογδόντα τοις εκατό των μηνιαίων αποδοχών του σε τρόφιμα. Η ιδέα των τριών τετραγωνικών γευμάτων έχει απορριφθεί εδώ και καιρό σε πολλές οικογένειες της Νιγηρίας.
Είναι εν μέρει για αυτόν τον λόγο της πείνας που τίποτα άλλο δεν φαίνεται να λειτουργεί στη χώρα. Μεγάλο μέρος της προσπάθειας που καταβάλλει καθημερινά ένας μέσος Νιγηριανός διοχετεύεται στο να γεμίσει πρώτα το άδειο στομάχι του. Το πρωταρχικό του πρόβλημα είναι το φαγητό και μέχρι να το πάρει δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι άλλο. Φυσικά, μόνο όταν ένας άνθρωπος έχει γεμίσει το στομάχι του και δεν ανησυχεί για το από πού θα έρθει το επόμενο γεύμα, μπορεί να σκεφτεί πώς να προχωρήσει το έθνος του.
Αυτή η κατάσταση εγείρει ορισμένα σοβαρά ερωτήματα: Γιατί η Νιγηρία συνέχισε να εισάγει το μεγαλύτερο μέρος των τροφίμων της πενήντα χρόνια μετά την ανεξαρτησία της; Έχουν εξαφανιστεί όλες οι γεωργικές εκτάσεις στη Νιγηρία; Δεν είναι πλέον γόνιμα τα εδάφη; Δεν υπάρχουν καλλιέργειες για να φυτέψουμε; Ή είναι πολύ τεμπέληδες οι Νιγηριανοί για να καλλιεργήσουν τη γη; Είναι η κυβέρνηση ή ο λαός που πρέπει να αναλάβει την ευθύνη; Πού ακριβώς έγκειται το πρόβλημα; Ποιος είναι ο πιθανός δρόμος προς τα εμπρός; Οι ειλικρινείς απαντήσεις σε αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα μπορεί να βοηθήσουν τη Νιγηρία να εντοπίσει τον δρόμο της επιστροφής και να αποτρέψει την επικείμενη επισιτιστική κρίση. Είναι πράγματι λυπηρό το γεγονός ότι η Νιγηρία, με τον υπεράφθονο ανθρώπινο και υλικό πλούτο της, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει το θεμελιώδες πρόβλημα της παροχής τροφής στους πολίτες της, όταν όλοι οι συνομήλικοί της ανοίγουν συνεχώς νέους δρόμους στην επιστήμη και την τεχνολογία.
Ενώ βρισκόμουν στο Makurdi, στην πολιτεία Benue, κατά τη διάρκεια της υποχρεωτικής εθνικής υπηρεσίας νεολαίας ενός έτους, μου έκανε μεγάλη εντύπωση που σχεδόν όλοι που συνάντησα, ιδιαίτερα φοιτητές, μιλούσαν για τα αγροκτήματα τους και μερικοί χρειάζονταν πραγματικά χρόνο για να πάνε στο χωριό για να καλλιεργήσουν και να φροντίσουν τις φάρμες τους. Αλλά αν αυτό εξακολουθεί να ισχύει σήμερα είναι ένα θέμα για περαιτέρω έρευνα. Πολλά μπορεί να έχουν αλλάξει λαμβάνοντας υπόψη ότι τα σημερινά παιδιά ντρέπονται να πουν ότι οι γονείς τους είναι αγρότες και όχι να μιλούν για τα ίδια. Η γεωργία έχει αρχίσει να θεωρείται ως επάγγελμα για τους φτωχούς και τους άπορους, και οι νέοι στις πόλεις που πιστεύουν ότι έχουν γίνει πλούσιοι αποθαρρύνουν τους γονείς τους στα χωριά να ασχοληθούν με αγροτικές εργασίες επειδή αισθάνονται ότι οι γονείς τους έχουν δώσει γέννηση πλούσιων παιδιών, έχουν γίνει πολύ μεγάλα για να ονομάζονται αγρότες.
Στις παρούσες συνθήκες, οι Νιγηριανοί δεν χρειάζονται μάντη για να τους πει ότι υπάρχει άμεσος κίνδυνος. Ως εκ τούτου, υπάρχει επείγουσα ανάγκη για κάθε Νιγηριανό να επιστρέψει στο αγρόκτημα. Η εσωτερική τροφική επάρκεια πρέπει να είναι το μέλημα κάθε πολίτη, γιατί το να τρέφεται κανείς είναι να τρέφει το έθνος. Και πάλι, η κυβέρνηση θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη το θέμα της παροχής τροφίμων, όχι μέσω εισαγωγής αλλά μέσω ενεργού υποστήριξης και ενθάρρυνσης των ντόπιων αγροτών. Εάν είναι δυνατόν, θα πρέπει να κηρυχθεί κατάσταση έκτακτης ανάγκης στον αγροτικό τομέα. Δεν καταλήγει στο να συμπεριλάβει τη γεωργία στην ατζέντα των 7 σημείων. Οι ευσεβείς δηλώσεις πρέπει να υποστηρίζονται με θετική δράση. Αναμφίβολα, κανένα έθνος δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά όπου περισσότερο από το ήμισυ του πληθυσμού πεινά. Ομοίως, η ανάγκη για τη Νιγηρία να βασίζεται λιγότερο στην εισαγωγή τροφίμων και να εργαστεί για την εσωτερική επάρκεια τροφίμων δεν είναι διαπραγματεύσιμη, καθώς, σύμφωνα με τον καθηγητή Onwuka Njoku, η εξωτερική διατροφική εξάρτηση είναι η πιο καταστροφική μορφή εθνικής ανασφάλειας.